តើពាក្យ «បព្វជិតនាម» មានន័យដូចម្ដេច ?

បព្វជិតនាម

?ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. បព្វជិត “អ្នកបួស” + នាម “ឈ្មោះ” ) ឈ្មោះនៃអ្នកបួស, ឈ្មោះសម្រាប់អ្នកបួស ( ដែលប្រើជាបាលី ) គឺនាមដែលចុះលើសន្លឹកឆាយាសម្រាប់ភិក្ខុ ឬដែលចុះលើសន្លឹកសង្ឃដីកា សម្រាប់សាមណេរ សម្រាប់ហៅជាជំនួសនាមកាលដែលនៅជាគ្រហស្ថ, ដូចជានាមថា ខេមានន្ទោ,ខេមាភិរតោ,ចន្ទាភោ,ជោតញ្ញាណោ, ពុទ្ធរក្ខិតោ ជាដើម : ភិក្ខុសួស្តិ៍-សយ មានបព្វជិតនាមជា ព្រហ្មបណ្ឌិតោ; សាមណេរ មាស-ម៉ុម មានបព្វជិតនាមជា សីលានន្ទោ ។ ល ។ តាមទម្លាប់ឬលំអានក្នុងវិន័យពុទ្ធសាសនា, កាលបើកុលបុត្តបានបួសជាសាមណេរឬបានឧបសម្បទាជាភិក្ខុរួចហើយ គេមិនហៅឈ្មោះដើមកាលដែលនៅជាគ្រហស្ថនោះទេ គេហៅចំពោះតែបព្វជិតនាមជានិច្ច ទោះសរសេរចុះក្នុងបញ្ជីឬក្នុងលិខិតផ្សេងៗជាផ្លូវការ ក៏គេប្រើចំពោះតែបព្វជិតនាមនោះឯង អ្នកផងគេស្គាល់តែនាមក្នុងផ្នួសថាជាឈ្មោះនៃភិក្ខុឬសាមណេរនោះៗប៉ុណ្ណោះ ។ ( អ្នកឥណ្ឌា, លង្កា, ភូមា, មន, គេប្រតិបត្តិតាមបែបនេះជាដរាប ) ។

ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត