តើពាក្យ «រឿង» មានន័យដូចម្ដេច ?

រឿង

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា និទាន, សេចក្ដីតំណាល; ដំណើរ; សេចក្ដី; ហេតុ, ការណ៍, ដើមហេតុ; ទងគន្លង; អធិករណ៍ ។ ល ។
ឧទាហរណ៍៖ តំណាលរឿង; ថ្លែងរឿង, និយាយរឿង; . . . ។

                       ចាប់រឿង ចាប់ហេតុ, ប្រកាន់ដំណើរ។ តែងរឿង តែងនិទានចេញពីគំនិតឯង ។ បង្ករឿង បង្កហេតុ ។ មានរឿង មានហេតុ; មានអធិករណ៍ ។ រករឿង បង្កហេតុ, បង្កជម្លោះ ។ អស់រឿង អស់ដំណើរ, អស់អាថ៌កំបាំង, អស់យ៉ាង : លេងឲ្យអស់រឿង ។ ល ។ រឿងតំណាល រឿងដែលគេតំណាលប្រាប់ ។ រឿងនិទាន រឿងពិតដែលមានក្នុងគម្ពីរដីកា, ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ។ រឿងបុរាណ រឿងពីយូរអង្វែងមកហើយ ។ រឿងប្រដិដ្ឋ ឬ រឿងប្រតិដ្ឋ (–ដិត) រឿងនិទាន ដែលគេលើកផ្សំ គឺរឿងដែលគេតែងឡើងខ្លួនឯង ( ហៅថា រឿងលើក ឬ រឿងល្បើក ក៏បាន ) ។ រឿងព្រេង រឿងដែលចាស់ៗពីព្រេងនាយតំណាលតៗ គ្នាមក ។ រឿងហេតុ ហេតុដែលកើតឡើងជារឿង ។ ល ។

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ដែលរុងរឿង; ភ្លឺ; ភ្លឺត្រចះ, បំព្រង, ស្រទន់ ។
ឧទាហរណ៍៖ ឡើងសម្បុររឿង, ភ្លឺរឿង ( ច្រើនសំដៅសេចក្ដីថា “ភ្លឺបំព្រង, ភ្លឺស្រទន់” ) ។

                      រឿងតេជ ឬ –តេជះ ( –ដេច ឬ–ដេជះ ) តេជះរុងរឿង ឬដែលមានតេជះរុងរឿង ។ រឿងរង្សី រស្មីរុងរឿង, រស្មីភ្លឺត្រចះ ។ រឿងរះ រះភ្លឺត្រចះ ។ រឿងស្រី សិរីដ៏រុងរឿងឬដែលមានសិរីរុងរឿង ។ រឿងឫទ្ធិ ឫទ្ធិរុងរឿងឬដែលមានឫទ្ធិរុងរឿង ( ពាក្យទាំងនេះច្រើនតែប្រើក្នុងកាព្យ )
ឧទាហរណ៍៖ ព្រះចន្ទ្ររឿងរះ ពន្លឺត្រចះ ចាំងត្រូវក្បឿងព័ណ៌ ប្រាសាទស្អាងស្អាត ព្រោងព្រាតបវរ គួរមានអំណរ ចង់គយគន់មើល ។ ល ។

ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត