Category: A Khmer Dictionary

វត្ថាលង្ការ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា (បា. < វត្ថ + អលង្ការ) សំពត់​ និង​អលង្ការ (គ្រឿង​ប្រដាប់​ខ្លួន) ។ល។

វត្ថាភរណៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា (បា. < វត្ថ + អាភរណ) សំពត់​ និង​អាភរណៈ (គ្រឿង​អម្ពរ)

វត្ថលាភ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការបានសំពត់ ។ ល ។

វត្ថពន្

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. ស.; បា. < វត្ថ “សំពត់” + ពន្ធ “ចង, ក្រវាត់” ) សំពត់សម្រាប់ក្រវាត់ ជាបរិក្ខាររបស់បព្វជិតពុទ្ធសាសនិក, មាន ២ យ៉ាងគឺ វត្ថពន្ធចង្កេះ សម្រាប់ក្រវាត់ត្រង់ចង្កេះ ដើម្បីរក្សាបរិមណ្ឌលស្បង់, បាលីហៅថា កាយពន្ធន មាន ២ បែបគឺ សូករន្តកៈ ធ្វើដោយផ្ទាំងសំពត់តូចវែង មានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងពោះវៀនជ្រូក, បដិកៈ ធ្វើដោយចេសសូត្រឬអំបោះត្បាញចាក់ស្រែះជាបន្ទះ មានខ្សែក្រងត្រង់ខាងចុងទាំងពីរល្មមក្រវាត់បាន ( វត្ថពន្ធចង្កេះ ទាំងពីរបែបនេះមានតាំងពីក្នុងពុទ្ធកាលតរៀងមក, មានពុទ្ធប្បញ្ញត្តិ ឲ្យពួកបព្វជិតក្រវាត់ក្នុងវេលាដែលនឹងចូលទៅក្នុងភូមិ, ឯវេលាក្រៅពីនេះមិនមានកំណត់ ); វត្ថពន្ធទ្រូង បាលីហៅ ឧរពន្ធន សម្រាប់ក្រវាត់ត្រង់ខាងក្រោមដោះលើផ្នត់សង្ឃាដី ដែលពាក់ពាតលើស្មាខាងឆ្វេងពីលើចីពរដែលគ្រង ដើម្បីរក្សាបរិមណ្ឌលចីពរនិងសង្ឃាដីកុំឲ្យធ្លាក់រយីករយាក ( ប្រើក្នុងវេលាពាក់ផ្នត់សង្ឃាដីពាតលើឧត្ដរាសង្គៈ ); វត្ថពន្ធទ្រូងនេះកើតមានក្នុងសម័យខាងក្រោយពុទ្ធកាល ស្រករគ្នានឹងសំពត់អង្ស័ក; វត្ថពន្ធទ្រូងនិងអង្ស័កទាំងពីរមុខនេះជាបរិក្ខារចោឡៈ គឺជាគ្រឿងបរិក្ខាររាយរង, ត្រូវការប្រើប្រាស់ក៏បាន មិនបាច់ប្រើក៏បាន ប្រហែលគ្នានឹងគ្រឿងបរិក្ខារតូចៗ ដូចយ៉ាងកន្សែងជូតមុខជាដើមនោះដែរ មានក៏បាន មិនបាច់មានក៏បាន ( ព. វិ. ពុ. ) ។

វត្ថប័ថ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា គ្រឿងឥស្សរិយយស ដែលគេពាក់បញ្ឆៀងនៅស្មាឆ្វេង ដូចដែលមេឃុំតែងពាក់នៅពេលបុណ្យជាផ្លូវការម្តងៗ ។

វត្ថបរិភោគ ឬ វត្ថភោគ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការប្រើប្រាស់សំពត់ ( ការស្លៀកដណ្ដប់ ) ។

វត្ថទាន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការឲ្យសំពត់ ( ឲ្យទានសំពត់ ) ។

វត្ថកោដ្ឋាគារ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. < វត្ថ + កោដ្ឋ “ឃ្លាំង; ជង្រុក” + អគារ “ផ្ទះ” ) ឃ្លាំងសំពត់ ។

វត្ថ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វស្រ្ត; សំ. ក្ល. ពស្រ្ត ) សំពត់ ។ ប្រើផ្សំនឹងសព្ទដទៃដូចជា : វត្ថកោដ្ឋាគារ ( បា. < វត្ថ + កោដ្ឋ “ឃ្លាំង; ជង្រុក” + អគារ “ផ្ទះ” ) ឃ្លាំងសំពត់ ។ វត្ថទាន ការឲ្យសំពត់ ( ឲ្យទានសំពត់ ) ។ វត្ថបរិភោគ ឬ វត្ថភោគ ការប្រើប្រាស់សំពត់ ( ការស្លៀកដណ្ដប់ ) ។ វត្ថលាភ ការបានសំពត់ ។ ល ។ វត្ថាភរណៈ (វ័ត-ថាភៈរៈណៈ; បា. < វត្ថ+ អាភរណ) សំពត់និងអាភរណៈ ( គ្រឿងអម្ពរ ) ។ វត្ថាលង្ការ ( វ័ត-ថាលុ័ង-កា; បា. < វត្ថ + អលង្ការ ) សំពត់និងអលង្ការ ( គ្រឿងប្រដាប់ខ្លួន ) ។ ល ។

វត្តសម្បន្ន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ដែលបរិបូរដោយវត្តប្រតិបត្តិ; បើស្រ្តីជា វត្តសម្បន្នា ( –ស័ម-ប័ន-ន៉ា ) ។ ល ។

វត្តសមាទាន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការកាន់វត្តប្រតិបត្តិ ។

វត្តវន្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ដែលមានវត្តប្រតិបត្តិ; បើស្រ្តីជា វត្តវន្តី ឬ វត្តវតី ។

វត្តមានា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. ; សំ. វត៌– ) ឈ្មោះវិភត្តិអាខ្យាតថ្នាក់ទី១ប្រាប់បច្ចុប្បន្នកាល។
ឧទាហរណ៍៖ វិភត្តិវត្តមានា ( ព. វ. បា. សំ. ) ។

វត្តមានកាល

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វត៌– ) បច្ចុប្បន្នកាល ( ព័ត៌មានកាល ) ។

វត្តមាន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. ; សំ. វត៌មាន ) ម. ព. ព័ត៌មាន ។

វត្តប្រតិបត្តិ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការប្រតិបត្តិតាមកិច្ចដែលគួរធ្វើ ។

វត្តបទ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ផ្លូវរបស់សីលធម៌ ។

វត្តនី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វត៌និ ឬ –នី ) ផ្លូវ, ផ្លូវធ្លា, ថ្នល់ ។

វត្តណ្ឌសេតជាតិ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា រូបធាតុមានសណ្ឋានដូចជាស៊ីតក្រហម ដែលនៅលាយក្នុងឈាម ឬសរសៃពួរ ។

វត្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. ; សំ. វត៌ ) ប្រព្រឹត្តិ, ការប្រព្រឹត្ត, សេចក្ដីប្រតិបត្តិ; មុខការ, កិច្ច ដែលគួរធ្វើ; នាទី; ការកាន់សីលធម៌; សេចក្ដីគោរព; ទំនៀម, សណ្ដាប់ធ្នាប់។
ឧទាហរណ៍៖ មនុស្សមានវត្តល្អ មនុស្សមានសេចក្ដីប្រតិបត្តិល្អ; សិស្សធ្វើវត្ត ឬ យកវត្តគ្រូ សិស្សធ្វើសេចក្ដីគោរពចំពោះគ្រូ ។ វត្តប្រតិបត្តិ ( វ័ត-ប្រៈតិប័ត ) ការប្រតិបត្តិតាមកិច្ចដែលគួរធ្វើ ។ បើរួមចូលជាមួយនឹងសព្ទដទៃ រៀងពីខាងដើម អ. ថ. វ័ត-តៈ, ដូចជា : វត្តប្បដិវត្ត ( វ័ត-ត័ប-ប៉ៈដិវ័ត ) វត្តប្រតិបត្តិតូចនិងធំ ។ វត្តបទ( –បត់ ) ផ្លូវរបស់សីលធម៌ ។ វត្តវន្ត( –វ័ន ) ដែលមានវត្តប្រតិបត្តិ; បើស្រ្តីជា វត្តវន្តី ឬ វត្តវតី ។ វត្តសមាទាន( –សៈម៉ា– ) ការកាន់វត្តប្រតិបត្តិ ។ វត្តសម្បន្ន ( –សំ-ប័ន ) ដែលបរិបូរដោយវត្តប្រតិបត្តិ; បើស្រ្តីជា វត្តសម្បន្នា ( –ស័ម-ប័ន-ន៉ា ) ។ ល ។

                      ទីដែលមានវត្តប្រតិបត្តិ ( ? ); អាវាសឬអារាមជាទីនៅអាស្រ័យរបស់ពួកសមណៈ ។
ឧទាហរណ៍៖ ឲ្យកូននៅវត្ត ឲ្យកូនទៅនៅរៀនអក្សរឯវត្ត ។

                      សាលាវត្ត សាលាសម្រាប់ប្រជុំធ្វើបុណ្យក្នុងវត្ត; សាលារៀនក្នុងវត្ត ។ ល ។ បុរាណហៅថា ក្ដី ។
ឧទាហរណ៍៖ ឲ្យកូនទៅនៅក្ដី ។

វណ្

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វណ្ណ ន. ) ។

វណ្ណសំសគ្គៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការច្រឡំពូជពង្ស, ការលាយពូជពង្ស; ការកាត់ពូជពង្សដែលទីទៃពីគ្នា ។
ឧទាហរណ៍៖ កូនវណ្ណសំសគ្គៈ ។

វណ្ណសេដ្ឋ ឬ វណ៌ស្រេស្ឋ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ដែលប្រសើរព្រោះពូជពង្ស ( ព្រាហ្មណ៍ឬក្សត្រិយ៍ ); បើស្រ្តីជា វណ្ណសេដ្ឋា ឬ វណ៌ស្រេស្ឋា . . . (ព្រាហ្មណី ឬ ក្សត្រិយានី ) ។

វណ្ណសូត្រ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា សរសៃឆ្មារប៉ុនសក់ ដូចដែលឃើញនៅក្នុងសាច់ឈើខ្លះ ឬក្នុងបំផូងចង្កៀងអគ្គិសនីជាដើម ។

វណ្ណសូត្រ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា សរសៃឆ្មារប៉ុនសក់ ដូចដែលឃើញនៅក្នុងសាច់ឈើខ្លះ ឬក្នុងបំផូងចង្កៀងអគ្គិសនីជាដើម ។

វណ្ណសម្បត្តិ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការបរិបូរដោយសម្បុរ ។

វណ្ណសណ្ឋាន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា មានវណ្ណសណ្ឋានផ្សេងគ្នា ។

វណ្ណសង្ករ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា សេចក្ដីរង្កៀសចំពោះពូជពង្ស; ការលាយច្រឡំពូជពង្ស; ការលាយចម្រុះព័ណ៌ ។

វណ្ណវ័ត ឬ –វន្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា មានសម្បុរ (ល្អ) ; មានពូជពង្ស (បើស្រ្តីជា វណ្ណវតី ឬ –វន្តី)។

វណ្ណវិបល្លាស

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការសរសេរ ឬប្រើច្រឡំតួអក្សរក្នុងពាក្យនីមួយៗ គឺយកអក្សរមុខទៅដាក់ខាងក្រោយ ក្រោយទៅដាក់ខាងមុខ ។

វណ្ណវិបរិយាយ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការលើកតួអក្សរត្រឡប់យកដើមជាចុងឬចុងជាដើម, ដូចជា : មសក ជា មកស “មូស’ ជាដើម ( ព. វ. បា. សំ. ) ។ ល ។
ឧទាហរណ៍៖ វណ៌វិបយ៌ាយ ។

វណ្ណវាទី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា អ្នកពោលពាក្យសរសើរ ( បើស្រ្តីជា វណ្ណវាទិនី ) ។ ល ។

វណ្ណលេខា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ដី-ស ។

វណ្ណយុត្តិ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វណ្ណយុត្ត ) ។

វណ្ណយុត្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. ស.; សំ. វណ៌យុក្ត ឬ –យុក្ដិ ) គ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់ប្រើផ្សំជាមួយនឹងអក្សរ; វណ្ណយុត្តសម្រាប់ប្រើក្នុងភាសាខ្មែរមាន ១៨ យ៉ាងគឺ ១- វិសជ៌នី ឬ វិសគ៌ៈ ឬក៏រះមុខ (ះ); ២- មូសិកទន្ត ឬ ធ្មេញកណ្ដុរ ( ៉ ) ; ៣- ត្រីសព្ទ ( ៊ ); ៤- ទណ្ឌឃាត ឬ បដិសេធ ( ៍ ) ; ៥- របាទ ឬ រេផៈ ( ៌ ); ៦- រស្សសញ្ញា ឬ បន្តក់ ( ់ ); ៧- សំយោគសញ្ញា ( ័ ); ៨- លេខទោ ឬ អាមេណ្ឌិតសញ្ញា ( ៗ ); ៩- លេខអស្ដា ( ៏ ); ១០- កាកបាទ ឬ ជើងក្អែក (+); ១១- កុក្កុដនេត្រ ឬ ភ្នែកមាន់ (៙); ១២- របះ( ។ ); ១៣- របះចប់ ឬ របះបរិយោសាន (៕); ១៤- គោមូត្រ ( ៚); ១៥- រ៉ាត់ ឬ គាប ( } ); ១៦- រជ្ជុសញ្ញា ( – ); ១៧- មច្ឆណ្ឌសញ្ញា ឬ ពងត្រី (. . .) ; ១៨- បេយ្យាល ( ។ បេ ។ ) ឬ ( ។ ល ។ ); ជា ១៩ យ៉ាងនឹង យុគលពិន្ទុ នេះ ( : ) ដែលទើបនឹងបង្កើតថ្មី សម្រាប់ប្រើចុចសម្រួលពាក្យឲ្យងាយថា, ដូចជា ធុរៈ, ភារៈ, ព្យូហៈ, លក្ខណៈ ជាដើម ។ ក្នុងវចនានុក្រមនេះ មានប្រើវណ្ណយុត្តរបស់អឺរ៉ុបផង គឺ . , ; : ? ! = < > ” ” ( ) សម្រួលតាមសម័យនិយម (ដែលក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្នបានឲ្យឈ្មោះជា សំ. បា. ឬជាខ្មែរអស់ហើយ ) ។

វណ្ណមាលា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ពួកអក្សរទាំងអស់ ។

វណ្ណមត្ត ឬ –មាត្

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ដែលមានត្រឹមតែសម្បុរ។

វណ្ណមណ្ឌល

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ខ្សែវ័ណ្ឌដែលព័ទ្ធជុំវិញដុំមូលថ្លុំ។

វណ្ណព្រឹត្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ឆន្ទ, កាព្យ ។
ឧទាហរណ៍៖ ឆន្ទវណ្ណព្រឹត្ត ។

វណ្ណពលជីវី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ថ្នាក់មនុស្សដែលគេទុកថា ប៉ិនខាងបង្កើតកូន ឬថាចិញ្ចឹមជីវិតដោយសារតែលក់កម្លាំងបម្រើនាយទុន។

វណ្ណប្បភេទ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ដំណើរផ្សេងបែបគ្នា, បែបទីទៃពីគ្នា; … ។

វណ្ណនា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា (បា.; សំ. វណ៌នា ) ពាក្យពណ៌នា, ពាក្យពន្យល់, សេចក្ដីអធិប្បាយ, អដ្ឋកថា, ការសរសេរ ។

វណ្ណធាតុ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា លក្ខណៈរូបរាង ។

វណ្ណទូត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា សំបុត្រ, ចុតហ្មាយ, ដីកា ។

វណ្ណទាសី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ទាសីមានលម្អ គឺនគរសោភិនី, ស្រីពេស្យា ។

វណ្ណទសកៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា វ័យជីវិតទីបី (២១- ៣០ ឆ្នាំ) = វ័យល្អ ។

វណ្ណតូលិកាទណ្ឌ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ដងប៉ាកកៃ; ដងប៉ាកកា ។

វណ្ណតូលិកា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ប៉ាកកៃ; ស្លាបប៉ាកកា ។

វណ្ណគតិ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ដំណើររបស់អក្សរ គឺការតែងសេចក្ដី, ការចងក្រងពាក្យត្រូវតាមលក្ខណៈអក្សរ ។

វណ្ណកូបិកា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ដបទឹកសរសេរ ( ដបទឹកខ្មៅ ) ។

វណ្ណកវី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា អ្នកប្រាជ្ញខាងអក្សរសាស្រ្ត; អ្នកប្រាជ្ញខាងកាព្យឃ្លោង ។

វណ្ណកវី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា អ្នកប្រាជ្ញខាងអក្សរសាស្រ្ត; អ្នកប្រាជ្ញខាងកាព្យឃ្លោង ។

វណ្ណ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. វណ្ណ; សំ. វណ៌ ) អក្សរ ។ វណ្ណកវី ( –ក:វ៉ី ) អ្នកប្រាជ្ញខាងអក្សរសាស្រ្ត; អ្នកប្រាជ្ញខាងកាព្យឃ្លោង ។ វណ្ណគតិ (វ័ន-ណ:គ:–) ដំណើររបស់អក្សរ គឺការតែងសេចក្ដី, ការចងក្រងពាក្យត្រូវតាមលក្ខណៈអក្សរ ។ វណ្ណកូបិកា ( –ប៉ិ– ) ដបទឹកសរសេរ ( ដបទឹកខ្មៅ ) ។ វណ្ណតូលិកា ប៉ាកកៃ; ស្លាបប៉ាកកា ។ វណ្ណតូលិកាទណ្ឌ ( –ទ័ន ) ដងប៉ាកកៃ; ដងប៉ាកកា ។ វណ្ណទូត សំបុត្រ, ចុតហ្មាយ, ដីកា ។ វណ្ណព្រឹត្ត ឆន្ទ, កាព្យ : ឆន្ទវណ្ណព្រឹត្ត ។ វណ្ណមាលា ពួកអក្សរទាំងអស់ ។ វណ្ណលេខា ដី-ស ។ វណ្ណវិបរិយាយ ឬ វណ៌វិបយ៌ាយ (វ័ន-ណ:វិប៉:រ៉ិយ៉ាយឬវ័រ-ណ:វិបុ័រ-យ៉ាយ) ការលើកតួអក្សរត្រឡប់យកដើមជាចុងឬចុងជាដើម, ដូចជា : មសក ជា មកស “មូស’ ជាដើម ( ព. វ. បា. សំ. ) ។ ល ។

                         ( បា. វណ្ណ; សំ. វណ៌ ) ព័ណ៌, សម្បុរ; ពន្លឺ, រស្មី; ភេទ; ថ្នាក់វង្ស, ពូជ, ពូជពង្ស ( របស់មនុស្ស ) ។ តាមលទ្ធិព្រាហ្មណ៍ ចែកពូជរបស់មនុស្សជា ៤ ថ្នាក់ ទី១- ព្រាហ្មណៈ ថា ( ដើមកំណើតដំបូងបំផុត ) កើតអំពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រហ្ម ( ព្រហ្មតម្រូវឲ្យជាម្ចាស់សាសនា មានមុខការខាងបង្រៀនប្រៀនប្រដៅវេទមន្តវិជ្ជាផ្សេងៗ); ទី២- ក្សត្រិយៈ ឬ ខត្តិយៈ កើតអំពីព្រះពាហារបស់ព្រហ្ម ( មានមុខការខាងគ្រប់គ្រងរក្សាប្រទេស ); ទី៣- វៃស្យៈ ឬ វេស្សៈ កើតអំពីព្រះឧរុរបស់ព្រហ្ម ( មានមុខការខាងធ្វើកិច្ចការខ្ពង់ខ្ពស់ចុះរងពីក្សត្រិយៈមក ឬកិច្ចការធម្មតា ); ទី៤- សូទ្រៈ ឬ សុទ្ទៈ កើតអំពីព្រះបាទរបស់ព្រហ្ម ( មានមុខការខាងស៊ីឈ្នួលឬការថយថោកផ្សេងៗ ) ។ មានបញ្ញតិ្តឲ្យស្លៀកដណ្ដប់សំពត់ព័ណ៌ផ្សេងគ្នាគឺ ព្រាហ្មណៈ ត្រូវប្រើសំពត់ព័ណ៌ស, ក្សត្រិយៈ ប្រើសំពត់ព័ណ៌ក្រហម, វៃស្យៈ ប្រើព័ណ៌លឿង, សូទ្រៈ ប្រើព័ណ៌ខ្មៅ; ដោយហេតុនេះទើបហៅពូជរបស់មនុស្សទាំង ៤ ថ្នាក់នុះថា វណ្ណៈ ឬ វណ៌ៈ គឺហៅដោយសំដៅព័ណ៌សំពត់ស្លៀកដណ្ដប់នុះឯង ។ វណ្ណៈទាំង៤នេះហៅតាមអដ្ឋកថាជា កុលវគ្គ “ពួកត្រកូល” ដូច្នេះវិញក៏បាន។ លុះចំណេរកាលយូរមកពាក្យថា វណ្ណៈ ឬ វណ៌ៈ នេះ ពួកអ្នកប្រាជ្ញខាងអក្សរសាស្រ្តកំណត់ឲ្យប្រែថា “ភេទ; ថ្នាក់វង្ស, ពូជ, ពូជពង្ស (របស់មនុស្ស)” ។ បវេណីក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ លើកថ្នាក់វង្ស ក្សត្រិយ៍ ជាទី១, បារគូបុរោហិត ( ដែលសន្មតថាព្រាហ្មណ៍ ) ជាទី២, វៃស្យៈ ( ពូជព្រៃងារ ) ជាទី៣, សូទ្រៈ ( ពូជអ្នកងារ ) ជាទី៤ (តែឥឡូវពូជសូទ្រៈលើកលែងមិនឲ្យមាន, រាប់បញ្ចូលជាប្រជាជនស្មើមុខគ្នាជាមួយនឹងវៃស្យៈទាំងអស់); ឯព័ណ៌សំពត់ស្លៀកដណ្ដប់មិនមានបញ្ញតិ្ត, មានកំណត់ឲ្យប្រើសំពត់ព័ណ៌ផ្សេងគ្នាតែក្នុងព្រះរាជពិធីធំម្ដងៗ, ចំពោះតែក្សត្រិយ៍និងមន្ត្រី, ប្រើតាមថ្នាក់ទាំង៤សម្រាប់គឺ ១-សម្រាប់ឯក (សម្រាប់ក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យ) ប្រើសំពត់ព័ណ៌ក្រហម; ២- សម្រាប់ទោ (សម្រាប់ក្សត្រិយ៍ឧភយោរាជ) ប្រើព័ណ៌បៃតង; ៣- សម្រាប់ត្រី ( សម្រាប់ក្សត្រិយ៍ឧបរាជឬឧបយុវរាជ ) ប្រើព័ណ៌ស្វាយ; ៤- សម្រាប់ចត្វា ( សម្រាប់សម្ដេចព្រះវររាជជននី ) ប្រើព័ណ៌ខៀវ ។ ព័ណ៌ផ្លិតសមណស័ក្ដិសម្រាប់បព្វជិតជារាជាគណៈឋានានុក្រមក៏ប្រើព័ណ៌តាមលំដាប់ថ្នាក់ទាំង ៤ សម្រាប់នុះដែរគឺ សម្រាប់ឯក ផ្លិតព័ណ៌ក្រហម; សម្រាប់ទោ ផ្លិតព័ណ៌បៃតង; សម្រាប់ត្រី ផ្លិតព័ណ៌ស្វាយ; សម្រាប់ចត្វា ផ្លិតព័ណ៌ខៀវ ។ វណ្ណ- សព្ទនេះ ប្រើរួមចូលជាមួយនឹងសព្ទដទៃបានតាមគួរដល់ការប្រកប, ដូចជា : វណ្ណមត្ត ឬ –មាត្រ ( វ័ន-ណៈម៉ាត់ ឬ –មាត ) ដែលមានត្រឹមតែសម្បុរ; ដែលបានតែព័ណ៌ឥតក្លិន : ផ្កាវណ្ណមត្ត ឬ –មាត្រ; ដែលមានត្រឹមតែពូជពង្សឧត្តម តែឥតចំណេះវិជ្ជា ឬខ្សត់ទ្រព្យ ឬក៏ឥតគេរាប់ : មនុស្សវណ្ណមត្ត ឬ –មាត្រ (បើស្រ្តីជា វណ្ណមត្តា ឬ –មាត្រា ) ។ វណ្ណវ័ត ឬ –វន្ត (វ័ន-ណ:វាត់ ឬ –វាន់) មានសម្បុរ (ល្អ); មានពូជពង្ស (បើស្រ្តីជា វណ្ណវតី ឬ –វន្តី)។ វណ្ណសង្ករ ( វ័ន-ណ:ស័ង-ក:រ៉: ឬ –សង់-ក ) សេចក្ដីរង្កៀសចំពោះពូជពង្ស; ការលាយច្រឡំពូជពង្ស; ការលាយចម្រុះព័ណ៌ ។ វណ្ណសណ្ឋាន សម្បុរនិងទ្រងទ្រាយ : មានវណ្ណសណ្ឋានផ្សេងគ្នា ។ វណ្ណសម្បត្តិ (–សំប័ត) ការបរិបូរដោយសម្បុរ ។ វណ្ណសេដ្ឋ ឬ វណ៌ស្រេស្ឋ (វ័ន-ណ: សេត ឬ វ័រ-ណ:ស្រេស) ដែលប្រសើរព្រោះពូជពង្ស ( ព្រាហ្មណ៍ឬក្សត្រិយ៍ ); បើស្រ្តីជា វណ្ណសេដ្ឋា ឬ វណ៌ស្រេស្ឋា . . . (ព្រាហ្មណី ឬ ក្សត្រិយានី ) ។ វណ្ណសំសគ្គៈ (វ័ន-ណ: ស័ងស័ក-គ:) ការច្រឡំពូជពង្ស, ការលាយពូជពង្ស; ការកាត់ពូជពង្សដែលទីទៃពីគ្នា : កូនវណ្ណសំសគ្គៈ ។ ល ។

                       ( បា.; សំ. វណ៌ ) លម្អ; គុណ; សេចក្ដីសរសើរ, ពាក្យសរសើរ; ពាក្យពណ៌នាកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ; រូបរាង; បែប, បែបយ៉ាង; ការកំណត់ហេតុ; លក្ខណៈ; . . . ។ ប្រើផ្សំជាមួយនឹងសព្ទដទៃ
ឧទាហរណ៍៖ វណ្ណទាសី ទាសីមានលម្អ គឺនគរសោភិនី, ស្រីពេស្យា ។ វណ្ណធាតុ (–ធាត) លក្ខណៈរូបរាង ។ វណ្ណប្បភេទ ( វ័ន-ណ័ប-ប៉ៈភេត ) ដំណើរផ្សេងបែបគ្នា, បែបទីទៃពីគ្នា; … ។ វណ្ណវាទី អ្នកពោលពាក្យសរសើរ ( បើស្រ្តីជា វណ្ណវាទិនី ) ។ ល ។

វណ្ឌ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា​​ ( ម. ព. វណ្ដ ) ។

វណ្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា មើលពាក្យ វ័ណ្ដ ឬ វ័ណ្ឌ កិ. និង ន. ។

វណ៌វិបយ៌ាយ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការលើកតួអក្សរត្រឡប់យកដើមជាចុងឬចុងជាដើម, ដូចជា : មសក ជា មកស “មូស’ ជាដើម ( ព. វ. បា. សំ. ) ។ ល ។
ឧទាហរណ៍៖ វណ្ណវិបរិយាយ ។

វណ៌

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា មើលក្នុងពាក្យ វណ្ណ ឬ វណ្ណៈ ន. និង វណ្ណ ឬ វណ្ណៈ ន. ។

វណិព្វក

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា មើលពាក្យ វនិព្វក ។

វណិជ្ជា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វណិជ្យា ) ការលក់ដូរ, ជំនួញ ( ម. ព. ពាណិជ្ជ ឬ ពាណិជ្យ ផង ) ។

វណិជ្ជា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វណិជ្យា ) ការលក់ដូរ, ជំនួញ ( ម. ព. ពាណិជ្ជ ឬ ពាណិជ្យ ផង ) ។

វណរោគ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា បា. វណ “ដំបៅ” + រោគ “ជំងឺ”; សំ. វ្រណ + រោគ ) រោគពិការអាការៈខាងក្នុង មានសួត, ថ្លើម, ក្រពះ ជាដើម; រោគរបេង។
ឧទាហរណ៍៖ វណរោគ ជាជំងឺរឹងត្អឹង ពេទ្យរក្សាបានដោយកម្រ ។

វឌ្ឍន–

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វឌ្ឍន ឬ វឌ្ឍនៈ ) ។

វឌ្ឍនៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វឌ្ឍន ) ។

វឌ្ឍនាការ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វឌ្ឍន ឬ វឌ្ឍនៈ ) ។

វឌ្ឍនភាព

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ភាវៈ ឬដំណើរនាំឲ្យចម្រើន ។

វឌ្ឍនភាព

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ភាវៈ ឬដំណើរនាំឲ្យចម្រើន ។

វឌ្ឍនធម៌

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ធម៌ ឬសភាវៈដែលនាំឲ្យកើតសេចក្ដីចម្រើន។ វេវ. វប្បធម៌ ។

វឌ្ឍនកាល ឬ –សម័យ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា កាល ឬសម័យដែលមានសេចក្ដីចម្រើនប្រយោជន៍ផ្សេងៗ ។

វឌ្ឍនកម្ម

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា អំពើ ឬការងារដែលនាំឲ្យចម្រើនផលប្រយោជន៍ ។

វឌ្ឍន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. វឌ្ឍន; សំ. វទ៌្ធន ឬ វធ៌ន ) សេចក្ដីចម្រើន; ការលូតលាស់; ដំណើរដុះដាល; ដំណើរកើតកាលវាលគុម្ព ។ ព. ផ្ទ. ហាយន ឬ ហាយនៈ ។ វឌ្ឍនកម្ម អំពើឬការងារដែលនាំឲ្យចម្រើនផលប្រយោជន៍ ។ វឌ្ឍនកាល ឬ –សម័យ កាលឬសម័យដែលមានសេចក្ដីចម្រើនប្រយោជន៍ផ្សេងៗ ។ វឌ្ឍនធម៌ ធម៌ឬសភាវៈដែលនាំឲ្យកើតសេចក្ដីចម្រើន។ វេវ. វប្បធម៌ ។ វឌ្ឍនភាព ភាវៈឬដំណើរនាំឲ្យចម្រើន ។ វឌ្ឍនាការ ( បា. < វឌ្ឍន + អាការ ) អាការនៃសេចក្ដីចម្រើន ។ ល ។

វឌ្ឍកីហត្ថ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. វឌ្ឍកិ– ) ហត្ថជាងឈើ, ហត្ថខ្នាត ។ ល ។

វឌ្ឍកីកម្ម

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.) ការជាងឈើ, ការងាររបស់ជាងឈើ ។

វឌ្ឍកី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( បា.; សំ. វធ៌កី ) ជាងឈើ ។ វឌ្ឍកីកម្ម ( បា. វឌ្ឍកិ– ) ការជាងឈើ, ការងាររបស់ជាងឈើ ។ វឌ្ឍកីហត្ថ ( បា. វឌ្ឍកិ– ) ហត្ថជាងឈើ, ហត្ថខ្នាត ។ ល ។

វដ្តកាបូន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា បច្ចេកសព្ទបរិស្ថាន
មានន័យថា លំហូរកាបូនក្នុងទម្រង់ខុសៗគ្នាដូចជា ឧស្ម័នកាបូនិក ម្រែងភ្លើង ជាដើមតាមបរិយាកាស សមុទ្រ ជីវមណ្ឌលដីគោក និងមណ្ឌលថ្ម ។

វដ្តកាបូន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា បច្ចេកសព្ទបរិស្ថាន
មានន័យថា លំហូរកាបូនក្នុងទម្រង់ខុសៗគ្នាដូចជា ឧស្ម័នកាបូនិក ម្រែងភ្លើង ជាដើមតាមបរិយាកាស សមុទ្រ ជីវមណ្ឌលដីគោក និងមណ្ឌលថ្ម ។

វដ្ដ–

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វដ្ដ ឬ វដ្ដៈ ) ។

វដ្តៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( ម. ព. វដ្ដ គុ. ) ។

វដ្ដពន្លឺព្រះអាទិត្យ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា បច្ចេកសព្ទបរិស្ថាន
មានន័យថា ដំណើររលាក់ឡើងចុះស្ទើរតែទៀងទាត់នៃសកម្មភាពពន្លឺព្រះអាទិត្យ ដែលមានទំហំកម្លាំងអតិបរមា ខុសគ្នាក្នងរយៈពេលពី ៩ ទៅ ១៣ ឆ្នាំ ។

វដ្ដជលសាស្ត្រ ឬ វដ្ដទឹក

👉ថ្នាក់ពាក្យជា បច្ចេកសព្ទបរិស្ថាន
មានន័យថា វដ្ដនៃទឹកដែលហួតចេញពីផ្ទៃលលើនៃមហាសមុទ្រ និងផ្ទៃដីទៅកាន់ផែនដីតាមចរន្តបរិយាកាសក្នុងទម្រង់ជា ចំហាយទឹក កំណកពពក កំណកអាកាស (ទឹកភ្លៀង ឬព្រឹល ) និងត្រូវបានដើមឈើ និងរុក្ខជាតិស្រូបយក ហើយដែលបង្កើតជាលំហូរទឹកលើផ្ទៃដី ជ្រាបចូលទៅក្នុងដី បំពេញទឹកក្រោមដី ហូរចូលទៅក្នុងស្ទឹងហូរចាក់ទៅមហាសមុទ្រ ហើយហួតចេញពីមហាសមុទ្រ ឬផ្ទៃដីឡើងទៅក្នុងបរិយាកាសវិញ ។ ប្រព័ន្ធខុសៗគ្នាដែលពាក់ព័ន្ធនឹងវដ្ដជលសាស្រ្តត្រូវគេហៅថា ប្រព័ន្ធជលសាស្រ្ត ។

វដ្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( បា. វដ្ដ; សំ. វ្ឫត្ត ) ដែលវិល; មូល, ដែលជាវង់មូល ។ ន. ការវិលទៅមក; ដំណើរវិលកើតវិលស្លាប់; វង់មូល; តម្លៃសម្រាប់ចាយប្រើស្បៀង ។ វដ្ដទុក្ខ ទុក្ខក្នុងវដ្តៈ គឺទុក្ខសម្រាប់សត្វដែលវិលកើតវិលស្លាប់ ។ វដ្ដភ័យ ភ័យអំពីការវិលកើតវិលស្លាប់។ វដ្ដមូល ទីតាំងរបស់វដ្ដៈ, ឫសរបស់វដ្ដៈ ។ វដ្ដលោក លោកគឺការវិលកើតវិលស្លាប់ ។ វដ្ដសង្សារ ( បា. –សំសារ) ដំណើរអន្ទោលវិលកើតវិលស្លាប់ ។ វដ្ដសន្ធិ តំណវដ្ដៈ ។ ល ។

វដ្ត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( បា. វដ្ដ; សំ. វ្ឫត្ត ) ដែលវិល; មូល, ដែលជាវង់មូល ។ ន. ការវិលទៅមក; ដំណើរវិលកើតវិលស្លាប់; វង់មូល; តម្លៃសម្រាប់ចាយប្រើស្បៀង ។ វដ្ដទុក្ខ ទុក្ខក្នុងវដ្តៈ គឺទុក្ខសម្រាប់សត្វដែលវិលកើតវិលស្លាប់ ។ វដ្ដភ័យ ភ័យអំពីការវិលកើតវិលស្លាប់។ វដ្ដមូល ទីតាំងរបស់វដ្ដៈ, ឫសរបស់វដ្ដៈ ។ វដ្ដលោក លោកគឺការវិលកើតវិលស្លាប់ ។ វដ្ដសង្សារ ( បា. –សំសារ) ដំណើរអន្ទោលវិលកើតវិលស្លាប់ ។ វដ្ដសន្ធិ តំណវដ្ដៈ ។ ល ។

វដកបក្សី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា បក្សីដែលរត់ច្រើនជាងដើរ ដូចក្ងោកជាដើម ។

វញ្ឈៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( បា. វញ្ឈ; សំ. ពន្ធ្យ ) ដែលមិនមានកូន ( អា ); ដែលមិនមានផល, ឥតប្រយោជន៍; ដែលឥតផ្លែ ។ ប្រើជាបទសមាស។
ឧទាហរណ៍៖ វញ្ឈកម្ម ការងារឥតផល, អំពើឥតប្រយោជន៍ ។ វញ្ឈព្រឹក្ស ឈើដែលឥតផ្លែ ( ឈើអា ឬឈើឈ្មោល ) ។ ល ។

វញ្ឈា

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វន្ធ្យា ) ស្រ្តីអា; សត្វញីអា ។

វញ្ចនាការ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. ) អាការបញ្ឆោត; អាការបោក, អាការបោកប្រាស់ ។
ឧទាហរណ៍៖ ធ្វើកលល្បិចដោយវញ្ចនាការ ។

                     វញ្ចនាការនៃពួកយោធា អាការនៃកលល្បិចរបស់ពួកទាហានក្នុងសង្គ្រាម, កលបញ្ឆោតនៃពួកទាហាន ។ ច្បាំងឈ្នះបច្ចាមិត្តដោយវញ្ចនាការ តយុទ្ធឈ្នះសត្រូវដោយអាការប្រើល្បិចបញ្ឆោត ។ ល ។ ( ម. ព. ប្រវ័ញ្ច កិ. និង ប្រវ័ញ្ចន៍ ន. ទៀតផង ) ។

វញ្

👉ថ្នាក់ពាក្យជា កិរិយាសព្ទ
មានន័យថា ( បា. វញ្ច ; សំ. វញ្ច ) បញ្ឆោត; បោក, បោកប្រាស់ ។ វញ្ចកម្ម ( វ័ញ-ច:ក័ម ) ការបញ្ឆោត; ការបោកប្រាស់ ។ វញ្ចទន្ត ( វ័ញ-ច:ទ័ន) ធ្មេញបញ្ឆោត គឺធ្មេញដែលដាក់ជាជំនួសធ្មេញធម្មជាតិ ។ ល ។

វជ្ជទស្សី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា.; សំ. វជ៌្យទរ្ឝិន៑ ) ដែលឃើញទោសគេជាប្រក្រតី; អ្នកដែលឃើញតែទោសគេ ( បើស្រ្តីជា វជ្ជទស្សិនី ) ។

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( បា.; សំ. វជ៌្យទរ្ឝិន៑ ) ដែលឃើញទោសគេជាប្រក្រតី; អ្នកដែលឃើញតែទោសគេ ( បើស្រ្តីជា វជ្ជទស្សិនី ) ។

វជ្ជទស្សិនី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វជ្ជទស្សី ) ។

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា ( ម. ព. វជ្ជទស្សី ) ។

វជីរ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វជិរៈ ) ។
ពាក្យប្រើក្លាយមកពី វជិរៈ ម. ព. នុះ ) កែវវជីរ, ត្បូងវជីរ, ពេជ្រ, ត្បូងពេជ្រ ។

វជិរៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. វជិរ; សំ. វជ្រ ) ពេជ្រ; កាំរន្ទះ; ខ្សែរស្មីផ្លេកបន្ទោរ; . . . ។ អាវុធរបស់ព្រះឥន្ទ្រ ( ពួកជាងតាំងពីព្រេងនាយរៀងមក គូរឬឆ្លាក់ធ្វើជារូបមានទ្រង់ទ្រាយស្រដៀងនឹងផ្កាចំប៉ីរីក ឬចួនកាលធ្វើជារូបខ្សែរស្មីផ្លេកបន្ទោរ, មានដងខ្លីដូចដងព្រះខ័ឌ្គ ) ។ វជិរបាណី ( វ:ជិរ:ប៉ា–; បា. –បាណិ; សំ. វជ្រ– ), វជិរហត្ថ ( –ហ័ត; បា.; សំ. វជ្រហស្ដ ឬ វជិរាវុធ បា. < វជិរ + អាវុធ; សំ. វជ្រាយុធ < វជ្រ + អាយុធ ) អ្នកដែលមានដៃកាន់វជីរ ឬអ្នកដែលមានវជីរជាអាវុធ (ព្រះឥន្រ្ទ) ។ វជិរម័យ ដែលប្រដាប់ដោយពេជ្រ, ដែលដាំពេជ្រ ។ ល ។

👉ថ្នាក់ពាក្យជា គុណនាម
មានន័យថា រឹងស្រួយ; មានលំអ ។

វជិរម័យ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វជិរៈ ) ។

វជិរបាណី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( ម. ព. វជិរៈ ) ។

វច្ចៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ​( ម. ព. វច្ច ) ។

វច្ចទ្វារ ឬ –មគ្

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ទ្វារ​ ឬផ្លូវវច្ច: (ទ្វារឧច្ចារ:, ទ្វារធំ, ទ្វារបាត ) ។ ល ។

វច្ចកុ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា បង្គន់ ។

វច្ច

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. វច្ច ) អាចម, លាមក ។ វច្ចកុដិ ( វ័ច-ច:កុត ) បង្គន់ ។ វច្ចទ្វារ ឬ –មគ្គ ( វ័ច-ច:ទ្វា ឬ –ម័ក ) ទ្វារឬផ្លូវវច្ច: (ទ្វារឧច្ចារ:, ទ្វារធំ, ទ្វារបាត ) ។ ល ។

វចីសុចរិត

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការប្រព្រឹត្តល្អដោយវាចា, ការស្ដីនិយាយត្រឹមត្រូវ ។ ល ។ ( ម. ព. វចី បន្ថែម ) ។

វចីសមាចារ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការប្រព្រឹត្តរៀបរយដោយវាចា, ការប្រើសម្ដីសុភាពរាបទាប, ការប្រើវាចាស្មោះស្មើ ។

វចីសមាចារ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ការប្រព្រឹត្តរៀបរយដោយវាចា, ការប្រើសម្ដីសុភាពរាបទាប, ការប្រើវាចាស្មោះស្មើ ។

វចីសង្ហរី

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា អ្នកនាំពាក្យញុះញង់ ( បើស្រ្តីជា វចីសង្ហរិនី ) ។